Ψωμί από σπίτι.

  Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν πολύ συχνά την γιαγιά μου και το ζυμωτό ψωμί που μας έφτιαχνε στον ξυλόφουρνο που υπήρχε στο πατρικό μου σπίτι. Για εμάς τα παιδιά ζύμωνε τα πιο μικρά ψωμάκια τις λαγανίτσες.
  Όποτε λοιπόν ήταν η μέρα του ζυμώματος έπιανε προζύμι το έβαζε σε ένα μεγάλο μπολ αποβραδίς το τύλιγε με μια μάλλινη κουβέρτα και το περίμενε να φουσκώσει μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Είχε μια μεγάλη ξύλινη σκάφη ειδικά μόνο για να ζυμώνει έπαιρνε όσο από το προζύμι χρειαζόταν,κοσκίνιζε το αλεύρι και ξεκινούσε. Αυτή η διαδικασία μου φάνταζε τότε τόσο μαγική, η γιαγιά πάλευε εκεί με την ζύμη και έβαζα και εγώ τα χέρια μου μέσα όποτε έβρισκα ευκαιρία. Μου άρεσε τόσο πολύ που κολλούσαν μέσα στο ζυμάρι και για να τα βγάλω έβαζα όλη μου την δύναμη.
  Μετά είχε σειρά η πινακωτή (ξὐλινη σκάφη με χωρίσματα όπου τοποθετούνται τα ζυμωμένα ψωμιά πριν φουρνιστούν) μέσα στην οποία έβαζε το ψωμί αφού πρώτα είχε στρώσει καθαρές βαμβακερές πετσέτες καλά αλευρωμένες τις οποίες δίπλωνε πάνω από τα ψωμιά,έριχνε πάλι την κουβέρτα και τα περίμενε να φουσκώσουν.
  Έπειτα έκαιγε ξύλα στο φούρνο περίμενε να πυρώσει και έριχνε μέσα τα ψωμάκια με ένα ξύλινο φτυάρι και εμείς περιμέναμε όλο αγωνία και χαρά για να βγουν οι λαγανίτσες μας.
   Έτσι λοιπόν αυτό το σαββατοκύριακο είπα να φτιάξω πάλι ψωμί και να θυμηθώ το πόσο ωραία διαδικασία είναι. Επίσης το γεγονός ότι πλέον δεν βρίσκω ψωμί αληθινό σε κανέναν από τους φούρνους που πηγαίνω κατά καιρούς ήταν ένας παραπάνω λόγος. Βρήκα την συνταγή για σπιτικό ψωμί στο site της αγαπημένης Angelinas Kalogeropoulou και ξεκίνησα. Καλή επιτυχία!!