Το κορίτσι του Ρίσκο.

  Πριν κάποια χρόνια όταν το αγαπητό φατσοβιβλίο ήταν στα φόρτε του την εποχή που ακούγαμε και καμιά καλή μουσική άρχισα να μιλάω με την φίλη μου την Μ. Κανονίσαμε να βρεθούμε για καφέ στα Εξάρχεια στο Ρίσκο και από την αρχή μου τριβέλιζε το μυαλό εκείνο το τραγουδάκι των Φατμέ που έλεγε: Πόσο την βρίσκω με αυτό το ρίσκο και πως με τυραννά που με ξαναγεννά που με ξαναγεννά αχ πως με τυραννά. Τότε ζούσα την δικιά μου παρακμή. Είχα βιώσει μια απώλεια που με είχε ρίξει στα τάρταρα, οι προσωπικές μου συναναστροφἐς ήταν όχι απλά καταστροφικές αλλά ολέθριες για την υγεία μου και δούλευα σε μια κωλοδουλειἀ που απλά ήθελα να τους το τινάξω το μαγαζί και να μην μείνει ούτε πετραδάκι. Οπότε η συνάντησή μας εκείνη την μέρα ήταν μια όαση μέσα στην έρημο της αυτοκαταστροφής που με επιτυχία διέσχιζα.

  Ακόμα θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει το κορίτσι με το κόκκινο αμάξι που είχε εμφανιστεί να με μαζέψει μέσα στην βροχή από κάποιο σημείο κεντρικού δρόμου. Ήταν ευδιάθετη, χαμογελαστή (ακόμα και τα μάτια της χαμογελούσαν) δυναμική, με ωραία μακριά μαλλιά και φορούσε ένα μακρύ πράσινο μπουφάν που μέχρι σήμερα το θυμάμαι. Σίγουρα όχι σαν τα άλλα κορίτσια που είχα γνωρίσει ως τότε. Την παρατηρούσα καθώς πίναμε εκείνον τον καφέ την άκουγα να μιλάει αρκετά αλλά ευχάριστα,να γελάει, να καπνίζει να με ακούει αντίστοιχα και να με ρωτάει διάφορα.

  Και έτσι από το Ρἰσκο η μια συνάντηση έφερε την άλλη και φτάσαμε στο σήμερα. Πνεύμα ανήσυχο, δημιουργικό, ένας ευαίσθητος άνθρωπος, λίγο ανυπόμονη όταν ξυπνούσε το πρωἰ αλλά ήταν μέρος της γοητείας της και αυτό. Επίσης με μεγάλη έφεση στο να στήνει το τέλειο σκηνικό είτε αυτό ήταν το σπίτι της είτε η σκηνή της στο κάμπινγκ. Με αγάπη για την μουσική, τον χορό, τα ταξἰδια, την φύση. Το σπίτι με την αυλή ήταν τόσο όμορφο, μαγικὀ είχε τόσα ωραία πραγματάκια και όλα ένιωθα ότι είχαν μια ιστορία να σου πουν. Όλα γύρω της είχαν μια ροή. Είχε και έναν γάτο τον οποίο στην αρχή τον φοβόμουν αλλά με τα χρόνια τον αγάπησα και παίζει να είναι από τα κατοικίδια που του έχω μιλήσει τόσο που ούτε σε άνθρωπο δεν έχω μιλήσει έτσι.

  Όταν έφυγα για Θεσσαλονίκη είχα στεναχωρηθεί πολύ γιατί σκεφτόμουν ότι η απόσταση δεν θα βοηθούσε έκανα λάθος όμως. Κάθε φορά που κατέβαινα Αθήνα ή που ανέβαινε εκείνη Θεσσαλονίκη την έβλεπα να αλλάζει προς το καλύτερο. Την σκεφτόμουν πάντα σαν τον άνθρωπο που είχε ελπίδα στην καρδιά, που συνέβαλλε με τον τρόπο της ώστε να βγω από έναν φαύλο κύκλο και να συνεχίσω την ζωή μου, ως επιζών και ως θεραπευτή είτε με τα λόγια της είτε με τις πράξεις της.

   Αυτό το κείμενο είναι ένα μικρό δώρο για τα γενέθλιά της που είναι αύριο και ένας τρόπος να της πω ευχαριστώ για όλα. Της εύχομαι να έχει μια καλή ζωή με αγάπη, ομορφιά και ανθρώπους γύρω της. Πάντα θα θυμάμαι με αγάπη το ανέμελο κορίτσι του Ρίσκο και τι σήμαινε εκείνη η εποχή και για τις δυο μας αντίστοιχα (εεε καμάρι )